Hüzün: Anne, ben barbar mıyım?

13. Biennale w Stambule było pierwszym wydarzeniem kulturalnym, w którym brałam udział i mogę powiedzieć, ze nie zawiodło mnie. Na pierwszą wystawę trafiłyśmy przypadkiem, podczas spaceru po alei Istiklal. Naszym założeniem było wchodzenie do każdego napotkanego budynku i zwiedzanie. Nagle znalazłyśmy się w pomieszczeniu z białymi ścianami i bardzo surowym wystrojem. Okazało się, że była to sala wystawowa ARTER, a wydarzeniem było właśnie Biennale. Wystawa wywołała w nas mieszane uczucia. Sztuka współczesna była zawsze czymś, co pociągało mnie, ale jednocześnie odrzucało. Dlatego też postanowiłam zmierzyć się z tym fenomenem i zobaczyć czy ten rodzaj sztuki może mi coś zaoferować. I wiecie co? Znalazłam tam coś dla siebie. Musiałam po prostu odkryć, że wszystkie te obrazy, instalacje i filmy odgrywają zupełnie inną rolę niż kiedyś. Pomogło mi przekonanie o tym, że sztuka współczesna nie jest czymś co ma się podobać lub nie podobać. Jej rolą jest przyciągnięcie naszej uwagi, skupienie jej na ważnych problemach – czasami socjologicznych, czasami politycznych czy związanych ze środowiskiem. I ten cel został w 100% zrealizowany przez 13. Stambulskie Biennale.

Tytułem tegorocznego Biennale było Mamo, czy jestem barbarzyńcą? (Anne, ben barbar mıyım?). Z ulotek czy też ze strony internetowej możemy dowiedzieć się, że tytuł ten został zapożyczony z książki tureckiej pisarki Lale Müldür. Wstęp na to wydarzenie – po raz pierwszy w historii – był darmowy, co dowodzi, że sztuka współczesna chce być „domeną publiczną”, czymś całkowicie inkluzyjnym. Biennale odbywało się w dniach 14 września – 20 października.

Jak czytamy na stronie Biennale: Celem wystawy jest redefinicja konceptu „upublicznienia” poprzez sztukę, wydobycie wyobraźni i kreatywnej myśli tak, by wnieść wkład w społeczne i publiczne zaangażowanie. Miałam więc wrażenie, że celem było ukazanie, iż każdy z nas – do pewnego stopnia – jest barbarzyńcą. Instalacja złożona z wypalonych papierosów, filmy o ludziach z marginesu społecznego, zniszczone książki i zdewastowane pokoje – wszyscy mamy w sobie coś z barbarzyńców. Wystawa skupiała się więc na takich ludziach: odludkach, wyrzutkach, bandytach, anarchistach, rewolucjonistach, poetach i artystach.

Biennale odbywało się w pięciu różnych miejscach: w dwóch halach wystawowych na alei Istiklal: SALT i ARTER, w dawnej Greckiej Szkole Galata na Karaköy, na Kabataş – tuż obok muzeum Istanbul Modern i ostatnia – w 5533 na Unkapanı. Wszystkie te miejsca miały swój unikatowy klimat, jednak dla mnie najlepsza była Grecka Szkoła obok Galaty ze swoim tajemniczym widokiem i mroczną atmosferą. Zaprezentowane zostały prace 88 artystów, można było także uczestniczyć w warsztatach czy wycieczkach z przewodnikiem. Szczerze polecam stronę internetową tego wydarzenia – jest świetnie przygotowana i porusza ciekawy temat, jakim jest .institution 3.0.

*

13th Istanbul Biennial was the first cultural event I attended and surely it did not disappoint me. We got there by accident, while walking through Istiklal Street and entering every building we saw. Suddenly we found ourselves in a white-walls building with a severe decor. It turned out to be the ARTER exhibition hall and the event was Istanbul Biennial. The exhibition left us with some mixed feelings. Modern art was always something that both attracted and repelled me. That is why I decided to face this phenomenon and see if there is anything for me in this kind of art. And you know what? I found something for me there. I just had to realise that all those paintings, installations and films play another role than ever before. It helped me to think that modern art is not to be liked or not. It is to concentrate our attention on current issues, sometimes sociological, sometimes political or even environmental. And this goal was 100% fulfilled by the 13^th Istanbul Biennial.

The Biennial’s title was Mom, am I barbarian? (Anne, ben barbar mıyım?). From the handouts and the website we can learn that this title is borrowed from a Lale Müldür's book and it was the first Biennial with free admission, which proves that modern art’s aim is to be ‘public domain’ and it is totally inclusive. The Biennial took place between 14^th September and 20^th October.

As we read on the website: The exhibition aims to rethink the concept of ‘publicness’ through art, elicit imagination and innovative thought to contribute to social and public engagement. I had an impression that the point was to show that everyone is – to some extent – a barbarian. An installation of cigarette butts, films about marginalized people, destroyed books and devastated rooms – we are all barbarians. The exhibition focused on those kinds of people: the recluse, outcast, bandit, anarchist, revolutionary, poet or artist.

The Biennial was held in five different places: two exhibition halls on Istiklal Street: SALT and ARTER, one on Karaköy – in Galata Greek Primary School, one on Kabataş – near Istanbul Modern building and the last one – in 5533 at Unkapanı. All those places had their own unique ambiance, but for me the best one was Galata Greek Primary School with its mysterious view and gloomy atmosphere. 88 artists presented their works and it was also possible to take part in various workshops and guided tours. I really recommend the website of the Biennial – it is very well-prepared and touches on an interesting topic of .institution 3.0.

Korekta: Agata Ostrowska
Zdjęcia: Huzun

- .-_-.: .another internet is possible!_, 2010

David Moreno: Touch, 1992

Nathan Coley: Gathering of Strangers, 2007

Yto Barrada: Beau Geste, 2009

Carla Filipe: Rorschach Installation [Instalação Rorschach], 2011-2013

Gonzalo Lebrija: Lamento, 2007

Christoph Schäfer: Bostanorama – A Marmaray Tunnel Excavation of the Collective Productions of Space Through Istanbul's Stadiums, Parks and Gardens (Present & Recently Destroyed), 2013